به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress،  محققین در دانشگاه فودان چین طی مطالعه ای به ارزیابی اثرات تماسی سلول- سلول در یک مدل غیر مرتبط با فاکتورهای گفته شده پرداخته اند. آن ها پپتیدهای چسبندگی میکرودمین سلولی آرژنین- گلیسین- آسپارتات(RGD) را به صورت ریزآرایه های دو بعدی روی هیدروژل پلی اتیلن گلیکول(PEG) ساختند. سلول های بنیادی مزانشیمی به خوبی روی این میکرودمین ها برای مدت طولانی متمرکز می شوند. بر مبنای طراحی ریز ارایه، سلول های بنیادی مزانشیمی به صورت منفرد یا کلاستر روی سوبسترای گفته شده کشت داده شدند(به صورت 1،2،3،6 و 15 سلولی). بدین ترتیب مداخله فاکتورهای محلول از یک سلول منفرد به صورت اتوکراین تا فواصل پراکنده تر و پاراکرین متغیر بود. بعد از 9 روز القای تمایز غضروفی، برای مشخص کردن این فرایند کلاژن نوع دو مورد رنگ آمیزی قرار گرفت و سطوح بیان mRNA در مورد Sox9T، کلاژن دو و اگریکان نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بدون هیچ گونه ابهام و تناقضی تمایز غضروفی با افزایش تماس سلول – سلول افزایش می یابد و در این بین یک رابطه خطی وجود دارد. هم چنین اثرات تماس سلول- سلول تحت شرایط هیپوکسی و نورماکسی(اکسیژن بالای 21درصد) مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که شرایط هیپوکسی القای غضروفی سلول های بنیادی مزانشیمی را روی میکرودمین های چسبندگی در مقایسه با شرایط نورماکسی به نحوی بهتری القا می کند.

پایان مطلب/